Epilog

Lena siedziała nad kociołkiem i czekała na rozpoczęcie lekcji. Eliksiry nie należały do zajęć, na które można byłoby sie spóźniać. Widziała co prawda na przerwie swojego nauczyciela, jak szedł po korytarzu roześmiany i całkowicie pochłonięty rozmową z panią Cornick. Ale… No tak. Musiało się jej to tylko zdawać.

Drzwi bowiem otworzyły się z hukiem i wszedł nimi profesor Snape, jak zwykle ponury i groźny. Szybkim krokiem podszedł do katedry. Nie patrzył na swoich uczniów, nie musiał – pierwszaki nie były w nastroju ani do żartów, ani nawet do szeptów w jego obecności.

– Niektórym z was może się wydawać – powiedział bez wstępu – że wolałbym uczyć Obrony przed Czarną Magią. Cóż. Powiem tak. Na tym przedmiocie możecie się nauczyć, jak radzić sobie z najczarniejszą i najbardziej przerażającą stroną ciemnej mocy. Dementory! – krzyknął znienacka, a niektórzy uczniowie aż poskoczyli. – Pewnie nigdy ich nie spotkacie. Wilkołaki. wampiry, trolle… nie sądze, by ktoś z was miał szansę je spotkać. Ale…

Rozejrzał się po klasie. Skutecznie udało mu się wprowadzić złowrogą atmosferę. Dobrze. Jego wzrok napotkał Lenę, a ta jeszcze bardziej się skuliła.

– Panno Schwarzpunk – powiedział do chudziutkiej Ślizgonki z potarganymi czarnymi włosami. Na jej kwadratowej twarzy odmalowało się przerażenie. – Proszę się przesiąść do ostatniej ławki. Migiem. Patrzył jak przestraszone dziewczę pospiesznie zbiera swoje drobiazgi co chwilę coś upuszczając i przenosi się do stolika Leny. Kątem oka dostrzegł jeszcze, jak dziewczynka uspokaja swoją nową towarzyszkę uśmiechem i ściska jej dłoń krzepiąco. Ok. To im powinno wystarczyć.

– Wkrótce – kontynuował swój wykład – będziecie zmuszeni stanąć twarzą w twarz z lękami bardziej potężnymi niż wy sami. Walczyć ze stachem, który może zmrozić waszą duszę, ze świadomością, że gdy przegracie, czeka was wieczność w beznadziei. Ale… ja mogę wam pomóc. Dziś poznacie bardzo podstawową umiejętność. Podstawową, a jednak potężną, jeśli tylko będziecie umieli jej odpowiednio użyć. Zatrzymał się. Uczniowie czekali w napięciu.

– Nie oczekuję, że ktokolwiek z was opanuje ją w ciągu jednych zajęć. Ale możecie przynajmniej spróbować. A teraz otwórzcie książki i skupcie się na starannym odczytaniu instrukcji. Ja niestety nie będę miał wątpliwej przyjemności śledzić waszych postępów, mam ważniejsze sprawy na głowie.

Powoli skierował się w stronę drzwi. Dookoła rozlegały się cichutkie szepty. “Ale która strona? Na której stronie”. Nikt nie miał odwagi spytać na głos.

– Millibock – zwrócił się do pulchnego chłopca z pierwszej ławki. – Dopilnuj, by pierwsza osoba, która się roześmieje straciła 10 punktów swojej grupy.

Oczywiście nikt nie zauważył, że powiedział “pierwsza, która”, a nie po prostu “która”. Nie było tu żadnej Granger, która dostrzegałaby takie niuanse i rozumiała ich znaczenia.

– Strona dziewięćdziesiąt cztery i pół – powiedział wychodząc i zatrzaskując za sobą drzwi.

Klasa w osłupieniu patrzyła na kartę w podręczniku, w której jasno i wyraźnie stało:

Jak wyczarować kosz piknikowy w piętnaście minut.