11.12

Jakiś mężczyzna szedł przez mroczną pustynię. Młody, szczupły, owinięty długą, zwiewną szatą. Nie widziała jego twarzy, ale z całą pewnością nie był to Snape, ani teraźniejszy, ani z czasów szkolnych. Piasek ciągnął się aż po horyzont, oświetlony dziwnym, czerwono–różowym światłem. Spojrzała na niebo, gwiazdy układały się w całkiem obce jej wzory. Z całą pewnością nie byli na północnej półkuli.

Całą sobą czuła samotność i zagubienie wędrowca. Szedł niepewnie, co jakiś czas przystając i rozglądając się dookoła. Za którymś razem wreszcie zdawało się, że coś dostrzegł, bo przyspieszył kroku. Rzeczywiście, piaskowe pagórki przed nimi przy bliższej obserwacji zaczynały przypominać twory ludzkiej ręki. Niepodziewanie szybko dotarli do ruin jakiegoś pradawnego miasta. Zobaczyła coś, co przypominało dawno opuszczone kamienne domy, ulice, place. Gdzieniegdzie leżały porzucone przedmioty codziennego użytku, ślady, że kiedyś to miejsce było pełne ludzi.

Każdy krok wznosił tumany kurzu. Nie wiedziała czego szukają, ale czegoś szukali na pewno. Wreszcie koło starej, suchej studni mężczyzna pochylił się i rozgarnął pył. Sięgnął ręką w szczelinę i wyjął z niej malutki czerwony kwiatek, którego świeżość wyraźnie kontrastowała z otaczającą ich martwą pustką. Położył roślinkę na dłoni i spojrzał na nią, a Cecile poczuła jak samotność i zwątpienie zanikają, a zaczyna pojawiać się nadzieja, wciąż jeszcze wątła i krucha jak ten kwiatek, lecz z każdą sekundą coraz bardziej potężna…

Koniec.

Cecile oszołomiona podniosła głowę znad myślodsiewni. Spojrzała pytająco na Snape’a, który też zdawał się na coś czekać.

– Co to było? – spytała słabo.

Przez twarz Snape’a przemknęło rozczarowanie.

– Prezent. Gwiazdkowy. Dla ciebie – powiedział.

– Ale… o co chodziło?

– Wiem, wiem. Krótkie. I mało się dzieje. Nie miałem pomysłu. Myślałem, że może tyle wystarczy, żeby pokazać możliwości.

Wciąż nie rozumiała o co chodzi. Usiadła na stojącym obok krzesełku i dotknęła dłońmi skroni.

– Jakie możliwości?

– Eh, wydawało mi się, że byłoby ciekawie opowiadać historie w ten sposób. Jak w kinie, wiesz? Albo w telewizorze. Dlatego zrobiłem tę miniaturkę. Ale to pewnie bez sensu.

Dopiero teraz zaczynało do niej docierać, o czym on mówi.

– Ty tę wizję zrobiłeś? Sam? To nie jest czyjeś wspomnienie? – spytała ze zdziwieniem.

– W przerwie świątecznej. Wiem, że to jeszcze wymaga trochę pracy.

– Wow – powiedziała wciąż jeszcze trochę niepewnie, aż wreszcie dotarło do niej, co on mówi. Powtórzyła głośniej i dużo bardziej radośnie – Wow! Pierwszy raz widzę coś takiego! To rzeczywiście niesamowite! Sev, jesteś genialny!

Twarz jej przyjaciela rozjaśniła się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wyglądał znów jak wczoraj wieczorem, szczęśliwy i spokojny. Musiała się do niego przytulić.

– Wiesz, myślałem, że jakbyś jednak wracała do Szwajcarii, to mógłbym pojechać z tobą i produkować takie trójwymiarowe filmy zamiast męczyć się w szkole – powiedział cicho. – Jeśli tylko chciałabyś, żebym z tobą jechał.

– Tak – odpowiedziała szeptem.

W tym momencie usłyszeli trzepot sowich skrzydeł. Żadne z nich nie miało ochoty otwierać korespondencji, ale bardzo ciężko jest zignorować drapieżnego ptaka siadającego na ramieniu. Z ciężkim westchnieniem Snape otworzył list.

Tato! Tato!

Muszę ci o tym opowiedzieć! Myślę, że powinniśmy razem opowiedzieć światu historię Księżycowej Dziewczyny! Daj znać, jak będziesz mógł porozmawiać na ten temat. Szybko. Yannick

Koniec. Epilog