9.5

– Sam to zrobiłeś? – Yannick popatrzył na niego z uznaniem. Snape skinął głową, starając się zachować obojętną minę i nie dać po sobie poznać, jak wielką przyjemność sprawia mu tak otwarcie okazywany podziw. – Z właściwą fabułą… Tato, to dużo lepsze niż mugolski odpowiednik.

Drzwi otworzyły się gwałtownie.

– Snape, widziałeś może… Yannick! Tu jesteś! – Cecile uścisnęła syna z całej siły, ale po chwili zdecydowanie go osunęła – Szukam cię po całym zamku! Powinniśmy już dawno jechać.

Patrzyła tylko na syna, ani razu nie oderwała od niego wzroku. Gdyby nie wcześniejsza rozmowa, założyłby po prostu, że tak cieszy się ze spotkania, że nikt inny nie jest dla niej w tym momencie ważny. Ale teraz obawiał się, że Cecile ignoruje go celowo. Tylko dlaczego?!

W zamyśleniu obserwował jak chłopak pospiesznie zbiera swoje rzeczy. Zapakował do pudełka resztę bułeczek i podał mu je.

– Trzymaj, zjecie sobie po drodze.

– Dzięki! – Yannick uśmiechnął się i uścisnął go na pożegnanie. – Miło było cię wreszcie poznać. Naprawdę.

Snape stał dalej w tym samym miejscu. Przez chwilę miał nadzieję, że może i Cecile pożegna się z nim jakoś bardziej serdecznie. Ale ona stała już w progu.

– Do zobaczenia! – rzuciła gdzieś w przestrzeń. I zniknęli wraz z Yannickiem za drzwiami.

Patrzył na swoje dłonie. Puste. Zupełnie nie wiedział, co ma teraz zrobić. Nie pamiętał, czy miał jakieś plany na ostatni wieczór przed feriami. Albo obowiązki. Na szczęście prawie wszyscy uczniowie byli już w drodze do swoich kochających rodzin. Tylko on został sam.

Wreszcie usiadł w fotelu. Patrzył na ogień w kominku i myślał. Nie, to nie było dobre słowo. Na myślenie przyjdzie czas jutro, teraz chciał po prostu ochłonąć. Jak to jest, że mija tydzień za tygodniem bez większych przeżyć i nagle jednego dnia zwala się na niego taka masa emocji. Zaskoczenie, jeszcze większe zaskoczenie i kolejne zaskoczenie…

Przez chwilę ostrożnie pozwolił sobie na wspominanie spotkania z Yannickiem. Sam nie wiedział, jak to się stało, że widział się po raz pierwszy w życiu z człowiekiem, młodym człowiekiem - dodajmy, i od razu tak dobrze mu się gadało? Może to dlatego, że w przeciwieństwie do uczniów, Yannick od samego początku żywił do niego sympatię? Sympatię zbudowaną tylko na tym, że jego matka miło o Snapie opowiadała...

Mózg mu podpowiadał, że nie powinien mieć żadnych nadziei. Że szansa, że komuś takiemu jak on przytrafiłoby się wreszcie coś pozytywnego jest dużo mniejsza od ryzyka, że się piramidalnie wygłupia i całkiem opacznie wszystko zrozumie. Że budowanie zamków z piasku na podstawie jednego szybko rzuconego słowa jest głupie i nieodpowiedzialne. Że to najprostsza droga, by się pokaleczyć mocniej, niż turlając po rozbitym szkle.

Posłuchał więc rozumu i nie wyciągał żadnych pochopnych wniosków. A właściwie odłożył intelektualny wysiłek rozeznania swojej obecnej sytuacji na później, kiedy będzie spokojniejszy. Ale jednak coś w jego duszy musiało się zmienić, bo pozwolił swoim myślom popłynąć w kierunku, który zawsze omijał.

Przywołał myślami postać Cecile. Nie musiał używać myślodsiewni, by widzieć ją tak dokładnie, jakby wciąż jeszcze razem siedzieli w gabinecie. Włosy o odcieniu doskonale wydestylowanego wywaru z Księżycowej Nici, łagodnie opadające na ramiona. Oczy patrzące najpierw z powagą małego dziecka, a potem z pobłażliwością doświadczonej przez życie kobiety. I ten uśmiech, który rozjaśniał jej twarz, gdy go spotykała, i patrzyła na niego wzrokiem, w którym…

W którym wyraźnie było widać, że ona go lubi, że mu ufa, że chce jego dobra i jest gotowa być jego przyjaciółką, nawet pomimo świadomości, że on przyjaciół nie ma. Wzrok który jednocześnie napełniał ciepłem i wzbudzał przerażenie. Bo mógłby w nim wyczytać za dużo, bo mógłby zaufać za mocno, odczytać coś, czego tam nie było i nigdy być nie mogło. I sparzyć się, i więcej już nie podnieść. Wzrok, który zapraszał do wędrówki w świat, w który, był przekonany, nigdy nie będzie miał okazji wyruszyć.

A może, tylko może, wyczytał w nim za mało?

Usnął, a we śnie wydarzenia kończącego się dnia mieszały mu się w łatwy do przewidzenia i niekoniecznie nieprzyjemny sposób. Rano pamiętał jednak tylko wizję rozzłoszczonego nosorożca czarnego próbującego na niego szarżować.

Czytaj dalej


Można komentować anonimowo. Każdy komentarz ma dla mnie znaczenie.