10.4

A więc Snape wiedział wszystko. Wcześniej, na początku roku, też jej się wydawało, że się wygadała. I bardzo się cieszyła, że zareagował z takim taktem i spokojem. A on po prostu jej nie zrozumiał. No cóż. Co się odwlecze, to nie uciecze. Teraz powiedziała mu otwartym tekstem, że wtedy, w szkole, chodziło jej o niego. A Yannick, jej cudowne dziecko, potwierdził, że pielęgnowała ten sentyment o wiele za długo. I może to by w sumie nie było takie kompromitujące, gdyby nie fakt, że przez ostatnie pół roku na każdym kroku przyznawała, że wcale jej nie minęło.

Odetchnęła głęboko. Powiedziała swoje “jeden bez atu”. Przeciwnik zna jej karty. Teraz może tylko czekać na dalszy ciąg licytacji.

Siedziała sama przy stole i wspominała te wszystkie rozmowy z Yannickiem o Snape’ie. Od czego to się zaczęło?

– Wiesz mamo? – mówił jej pięcioletni syn zajadając się jogurtem – Pamiętasz, jak ci mówiłem, że Reto też nie ma taty? Wiesz, że już ma?

– O! – zdziwiła się niedyskretnie. – Dlaczego tak myślisz?

– Czekał na niego przed szkołą. Choć niby to obciach, jak ktoś cię odbiera – Yannick przez chwilę siedział zamyślony i wyglądał jakby walczył ze sprzecznymi emocjami. Wreszcie zapytał – Opowiesz mi bajkę o tym czarodzieju z twojej szkoły?

Oczywiście od razu wiedziała, co ma na myśli. Westchnęła. Jogurt się już kończy, zostały tylko kanapki z serem - znowu zapomniała sprawdzić, czy mają w domu coś do jedzenia, a w momencie, gdy zaczynała szykować posiłek zegar na St. Peter Kirche wybił siódmą. Wszystkie sklepy pozamykane. Zdecydowanie lepiej kontynuować rozmowę i nie dawać mu czasu na myślenie, dlaczego musi jeść wczorajszy chleb.

– Dawno, dawno temu – zaczęła jak zwykle – żyła sobie młoda, piękna czarownica, która miała mało zmartwień i dużo czasu. Ale nie była najmądrzejsza. Któregoś razu próbowała przygotować napój oliminotyczny i tak się zamachnęła różdżką, że ta wpadła jej do kociołka.

– Mamo, a będę mógł się po kolacji pobawić twoją różdżką? Tylko troszeczkę, proszę!

– Nie. Wiesz, że jesteś jeszcze za mały. Słuchaj dalej. Napój oliminotyczny zaczął kipieć i wylewać się z kociołka, a w całej sali unosił się…

– To niesprawiedliwe. Reto może się bawić różdżką nowego taty. Mówił mi.

– Yannick, powiedziałam, że nie. Chcesz słuchać dalej, czy kończyć bajkę?

– Mów, mów! Powiedz jak ten czarodziej wyczarował stokrotkę.

– To była inna bajka! Daj mi skończyć tę. O czym to było?

– Nie pamiętam.

– A! W całej sali unosił się dziwny i raczej nieprzyjemny zapach. Nasza młoda czarownica stała zrozpaczona nad kipiącą zieloną cieczą i kompletnie nie wiedziała, co robić. Wtedy do sali wszedł ten czarodziej, jednym spojrzeniem ocenił sytuację i od razu wiedział co robić. Wypowiedział odpowiednie zaklęcie - nawet nie mam pojęcia skąd on mógł wiedzieć, że ta różdżka jest na dnie - i różdżka wyskoczyła z kociołka, zrobiła dwa okrążenia wokół pomieszczenia i wpadła prosto w moje ręce. Potem Snape ukłonił się nisko, uśmiechnął kpiąco i wyszedł z klasy.

– Teraz opowiedz o stokrotce… Albo nie, o tym, jak uratował tamtą dziewczynę, a ona nawet nie wiedziała, że coś się działo – zażądał Yannick i patrzył na nią wyczekująco, wyjadając ser Gruyere z kanapki.

– No dobra. Poczekaj, tylko sobie zaparzę herbatę. Już. Któregoś dnia…

– Powiedziałem Reto, że mój drugi tata umie wyczarowywać stokrotki i łowić różdżki – rzucił beztrosko jej syn.

– Co? – o mało się nie zachłysnęła herbatą.

– Powiedziałem Reto, że Snape jest moim drugim tatą. – powtórzył spokojnie. Rany! Może i jej się kiedyś wymsknęło to imię, niesamowite, jak dziecko takie rzeczy wyłapuje. – Opowiadaj dalej. O tym czarodzieju.

Czytaj dalej


Można komentować anonimowo. Każdy komentarz ma dla mnie znaczenie.