11.2

– Jak minęły święta? – spytała wesoło Snape'a, choć prawdę mówiąc miała nadzieję, że on bardziej ucieszy się na jej widok, tymczasem wyglądał, jakby najchętniej uciekł do swoich spraw.

– Spokojnie – odpowiedział. – Miałem czas przgotować dla ciebie...

Nie zdążył dokończyć, bo w tym momencie do pokoju wleciała sowa. Wciąż patrząc na Cecile, sprawnym ruchem otworzył urzędowo wyglądający list i wyjął z niego zwyczajną mugolską kopertę. Zerknął na znaczki i adres nadawcy i jego twarz wyraźnie się zachmurzyła. Szybko wyciągnął ze środka kartkę w linie zapisaną starannym pismem i przeczytał.

– No nie! – wykrzyknął zdenerwowany i podał papier Cecile. – Tego mi jeszcze brakowało.

Cecile wzięła list do ręki i przeczytała:

Ojcze,

Piszę, bo pani Snape złamała nogę i nie udaje mi się jej przekonać, by poszła do lekarza. Była tu wczoraj stara Donicova, położyła jakieś okłady, ale obawiam się, że to nie wystarczy. Nie wiem co robić. Sam ojciec wie, jaka ona potrafi być uparta.

Proszę o wskazówki albo pomoc.

Justyna S.

Cecile spojrzała pytająco na Snape'a.

– Chyba będę musiał tam pojechać – westchnął – I to szybko, nie wiem kiedy to się stało, Justysia nigdzie nie napisała daty…

– Dokąd pojechać? – spytała.

– Do Kenilworth. Opowiadałem ci przecież.

Cecile spojrzała na niego niepewnie. Coś opowiadał, ale pamiętała tylko, że wspominał to miejsce jako zamokłą dziurę.

– Eh, w takim momencie. Trzeba było jednak ten telefon założyć... A może pojedziesz ze mną? – spytał tonem, jakby go olśniło. – Jeśli teraz wyruszymy zdążymy przed wieczorem, nie masz ochoty na zimową wyprawę?

Oczywiście, że chciała z nim jechać. Czekała na to spotkanie całe Święta, nie miała zamiaru spędzić na oczekiwaniu jeszcze paru dni. Tylko co tam zastanie? Co to za mroczna tajemnica? Na pewno nic takiego, pomyślała sobie. Jakaś ciotka, albo babcia, albo siostra, albo kuzynka – wyliczała sobie w myśli bezpieczne opcje.

– Kim jest Justysia? – spytała ostrożnie. – I dlaczego mówi do ciebie “ojcze”?

– O! Masz rację, to trochę komplikuje sytuację… Dobrze, że o tym pomyślałaś! To mogłoby źle wyglądać, gdybyśmy się pojawili razem – zastanowił się przez chwilę. Czekała cierpliwie. – A może byśmy powiedzieli, że jesteś pielęgniarką? W sumie to prawda… Nie chcę jeszcze dodatkowo skandalu. Tak, pojedziesz jako wsparcie medyczne, bardzo dobry pomysł. To co, ja wrócę do Dumbledora i powiem, że wyjeżdżamy, a ty się przygotuj, dobra?

Nie czekał nawet na jej potwierdzenie. Poszedł z gabinetu i przez źle domknięte drzwi słyszała jego cichą rozmowę z dyrektorem.

Wzruszyła ramionami. Pewnie, że pojedzie. Przez całą jesień nauczyła się ufać Snape'owi jako przyjacielowi. I nie miała póki co powodów, by to zmieniać. W żadną stronę.

Czytaj dalej


Można komentować anonimowo. Każdy komentarz ma dla mnie znaczenie.